Het stille succes

 We leven in een wereld waarin het lijkt alsof je steeds maar weer jezelf moet bewijzen. bewijzen dat je het kan en dat je ertoe doet...zucht. Het begint voor mijn gevoel al van jongs af aan. Op school worden kinderen in groep 3...nee wacht geloof zelfs groep 2 al getoetst of ze goed genoeg presteren. Wauw je bent net op aarde en er wordt al zoveel van je verwacht. De kijk mij is , kijk hoe goed ik ben en presteer modus. Op  de basis school, en nee niet alle  basis scholen zetten ze het kind dat goed presteert volgens de norm van school in het zonnetje even extra in the spotlight. In mijn beleving zeg je daarmee dat de rest het dus minder goed doet. Terwijl elk kind het op zijn/haar manier goed doet. De één is de ander niet, waarom zou niet elk kind een dik applaus kunnen krijgen aan het einde van de schooldag omdat ze allemaal op hun manier hun best hebben gedaan. Het zou zomaar kunnen dat een kind zich daar echt rot over voelt en dus gaat denken ''ik ben niet goed genoeg". Wat natuurlijk helemaal niet zo is maar vertel dat een klein kind maar is . Dus onderling wordt dan een soort strijd gecreëerd zou je bijna zeggen.

Maar even heel eerlijk wij volwassenen doen dat ook...toch? Willen wij vaak niet alleen maar omgaan met degene die in the spotlight staan of die er zo gezegd meer toe doen, of het beter doen....bleghhhhh. Misschien komt dit voort uit dat ik vroeger al niet zo was dat ik persé met de popi jopies moest omgaan. Win je met overdreven doen persé altijd wat je wilt dan, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Niet zo gek dat ik zo denk hoor , mijn moeder heeft dit zinnetje zo vaak tegen ons gezegd haha. En geloof mij nou als ik mij echt zou aanstellen denken dat ik beter ben dan een ander , dan zou ik nog heel ouderwets van mijn ma een tik op mijn achterhoofd kunnen krijgen. Ik kan maar beter gewoon blijven doen ook al zou ik groot succes hebben, jup mijn moeder is zo een typische Suri mom...haha. Maar goed in mijn beleving is iedereen goed genoeg maakt niet uit wat je bereikt hebt. Er zijn mensen van 40 die er nu pas achter komen wat hun werkelijke dromen/doelen zijn hier op aarde. Die nu pas weten wat ze echt diep van binnen willen en hun hart nu pas durven te gaan volgen, en zich losmaken van dat wat er van ze verwacht werd. Los breken en het doen zoals jij het wilt..., mensen oordelen toch wel dus waarom zou je het niet op jouw manier doen en jouw tempo. Je hoeft niemand iets te bewijzen in die zin volg gewoon jouw hart. Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die zeggen....pfff kijk hem/haar nou die doet het niet goed want....ja want wat? Nou want God neemt mensen aan die mee kunnen oordelen, goh wist ik niet joh...😉 Ik ben vast niet onschuldig met nooit is een oordeel te hebben gehad, dat doet iedereen wel eens. Het is gewoon net hoe ver je erin door slaat om over de ander te oordelen of op neer te kijken zonder verder te kijken dan je neus lang is...en dat is echt zonde, vind ik dan hé.

Waarom noem ik deze post nou het stille succes...nou weet je omdat succes voor iedereen anders is. Het kan zijn dat jij jezelf al succesvol vindt als je gewoon een Happy Home hebt met jouw dierbaren. Voor de ander is dat misschien dikke vette auto's 10.000 likes voor elke post, daar waar het de ander niet zoveel kan schelen. En dat is oké niemand is hetzelfde maar haal elkaar niet neer. Toen ik net begon dacht ik ook dat ik alles moest hebben van mijn likes, er werd zelfs tegen mij gezegd " weet jij dat er een like van je pagina weg is?". Nee dat wist ik dan niet , ik voelde mij onzeker en dacht dan ow dan doe ik vast iets niet goed. Nu ik inmiddels verder ben sta ik daar heel anders in, en weet ik dat er ook zoiets is als het stille succes. En weet je als diegene weg gaat van mijn pagina , dat is zijn/ haar goed recht, nou dan ben ik niet voor jou en jij niet voor mij, dat is helemaal prima ieder zijn weg. De privé berichten, mensen die stilletjes mee kijken en wel  genieten van wat ik doe en kan en dat dan achter de schermen als ware laten blijken aan mij. De waardering en de inspiratie die je in alle 'stilte' doorgeeft is zo mooi vergis je daar niet in. Ik heb vaak dat ik in  stilte wordt benaderd, ook omdat men soms bang is zich zo open bloot te stellen , bang voor een oordeel van een ander. Zo realiseerde ik mij dat stil succes eigenlijk ook heel erg mooi is. Ik bedoel van ja ik ga zeker niet elke reading die ik wekelijks heb gedaan van de daken gillen, maar hey dat ben ik hé. En ja ook ik dacht ow moet ik dan juist niet laten zien dat ik zoveel readings heb gedaan in een week...hmmmm naja nee mag moet niet. Voel gewoon voor jezelf wat fijn is. En ik respecteer mensen ook als ze dat echt in stilte willen, sommige mensen vinden dat gewoon fijn. En het is juist mooi vind ik dat ik degene die bij mij in de praktijk komt het vertrouwen kan geven dat ik ook privacy respecteer. Zo merk ik dat mensen mij echt wel vanzelf vinden alsof het flowt . Daarmee zeg ik echt niet dat het niet goed is om bijvoorbeeld wel steeds te posten wat je succes was in de week, maar er is ook een andere kant en die is ook prima , dat wil ik hiermee zeggen. Dus denk niet dat jij het niet goed doet of dat jij jezelf moet pushen. Doe lekker alles op jouw manier en in een tempo wat bij jou past. Treur niet als je geen support krijgt zoals je het graag zou willen, of men niet in de manier gelooft zoals jij dat wilt doen. Jij weet waar je voor staat en waar je het voor doet, niet iedereen kan en wil je daarin supporten, mensen gaan je misschien zelfs wel laten vallen. Maar zoals ik al zei de één is de ander niet, en je zou jezelf alleen maar verdriet doen als je jezelf voorbij gaat. 

En in mijn beleving begint dat al heel jong omdat er een bepaalde prestatie van je verwacht wordt. Ik merkte dat de laatste tijd erg op school van mijn dochtertjes en dat liet mij nadenken, bedoel kinderen zijn 6 en 4 jaar oud. Moeders om mij heen die ik onzeker zag worden omdat hun werd gezegd dat hun kind niet presteerd zoals zou moeten, en daardoor ook weer onzeker worden over hun moederschap. Jeetje daar gaan we weer met de één is de ander niet hé, elk kind heeft een eigen tempo wil niet zeggen dat ze het niet kunnen. En nu wij volwassen gaan er onderling maar mee door, bekritiseren elkaar in hoe we het wel of niet moeten doen in de richting naar 'het succes'. Wat is de vraag meestal die je als eerste krijgt.."En wat doe jij dan?"...oww oké dat is het belangrijke hoe ik presteer in de maatschappij.de rest doet er niet zo toe ofzo.. want dat zou al alles over mij zeggen als persoon zeker?👀. En in bepaalde situaties wordt deze vraag dan ook gelijk met zo een ondertoon gevraagd...hey niet cool ja! Stel nou jij zegt ik "uhmm ik heb een uitkering en weet nog niet zo goed wat ik wil eigenlijk" Zou je dat durven zeggen zonder schaamte? Niet echt he want je ziet de oordelende ogen al rollen voordat ze de geschiedenis erachter weten. Vele durven het ook wel gewoon te zeggen , maar vele ook niet bang dat er op ze neer gekeken wordt, wat eigenlijk niet zo zou mogen zijn vind ik persoonlijk. Nou zeg ik echt niet goh doe lekker niks met je leven en succes mag je niet delen, nope ...dat is niet wat ik zeg ,maar kijk naar het groter geheel. Kijk naar een ander zijn/ haar verhaal zonder oordeel. En niemand zou zich hoeven schamen voor zijn/haar succes in welke vorm dan ook of hoe groot of klein dan ook, want het kan zomaar zijn dat diegene in stilte bergen aan het verzetten is.

En ja ook ik doe dat in stilte, ook openlijk maar ook stil, met mijn begeleiders naast mij die voor een ander misschien niet zichtbaar zijn maar voor mij wel. Nu op dit moment ben ik een hele grote berg aan het verzetten, nog wel in stilte maar voor mij wel in een liefdevolle vorm naar succes voor mezelf om later te delen met velen....

Maar dat is een post die nog even op zich laat wachten.....My secret project..

Liefs Maan