Het Hartkompas

 Herkenbaar... verschillende soorten fases in je leven waar je mee te maken krijgt, de één heftiger dan de ander. Je weet dat je er toch doorheen zult moeten, leerlessen en kracht uit zult gaan halen. Soms zijn de lessen die we eruit mogen halen kei en keihard maar wel echt nodig om zo de lessen van de fase te kunnen toepassen in ons leven. Het kan pijn doen echt geloof me maar net als de seizoenen die ook allemaal hun positieve vibes mee brengen hebben de fases van ons leven dat ook. Herken je dat wanneer je de fase hebt afgesloten je wel wijzer bent geworden , knopen durft door te hakken en vooral voor jezelf en je eigen power en geluk durft te kiezen. Soms wordt iets ook voor jouw gevoel zo plotseling uit jouw leven gehaald , maar later krijg je het besef dat dit nodig was om een level hoger te gaan . Ieder loopt zijn eigen pad met fases. Als je zo gaat kijken naar de fases in jouw leven, hebben ze dan ook echt een thema , zijn het korte of lange fases, terug kerende fases of juist

 Je kent het wel je intuïtie maar wat doet het nou voor jou, hoe pas je het toe in jouw leven. Ik zal jullie mee nemen in mijn verhaal van intuïtie. Zo vaak heb ik ermee te maken gehad en zo vaak heb ik het genegeerd. Ik noem mijn intuïtie mijn innerlijke raadgever, mijn raadgever diep van binnen die mij wilt helpen bij bepaalde keuzes/ situaties in het dagelijks leven. Wanneer weet ik of het nou echt mijn intuïtie is of gewoon een bepaalde angst. Mijn innerlijke raadgever gaat zelfs door tot in mijn dromen, eigenlijk nog voordat ik ga dromen. Als iets niet pluis voelt krijg ik van binnen zo rondom mijn navel en net iets eronder,....  je zou kunnen zeggen een combi gevoel van naar mijn sacral en basis chakra. Zo een gevoel alsof je in een vage achtbaan zit of gaat overgeven. Vannacht had ik dat gevoel weer. Ik kon maar niet slapen en mijn gevoel van binnen gaf iets aan alsof er iets uit moest . Ik viel in slaap en ging dus meteen dromen. De droom die ik kreeg verklaard gelijk een hoop

 We leven in een wereld waarin het lijkt alsof je steeds maar weer jezelf moet bewijzen. bewijzen dat je het kan en dat je ertoe doet...zucht. Het begint voor mijn gevoel al van jongs af aan. Op school worden kinderen in groep 3...nee wacht geloof zelfs groep 2 al getoetst of ze goed genoeg presteren. Wauw je bent net op aarde en er wordt al zoveel van je verwacht. De kijk mij is , kijk hoe goed ik ben en presteer modus. Op  de basis school, en nee niet alle  basis scholen zetten ze het kind dat goed presteert volgens de norm van school in het zonnetje even extra in the spotlight. In mijn beleving zeg je daarmee dat de rest het dus minder goed doet. Terwijl elk kind het op zijn/haar manier goed doet. De één is de ander niet, waarom zou niet elk kind een dik applaus kunnen krijgen aan het einde van de schooldag omdat ze allemaal op hun manier hun best hebben gedaan. Het zou zomaar kunnen dat een kind zich daar echt rot over voelt en dus gaat denken ''ik ben niet goed genoeg"

 Vrouwen en de verbinding met elkaar.. Ik had geloof ik een week geleden een droom , in de droom zag ik vrouwen staan die met elkaar een hele diepe verbinding hadden. Ik stond te kijken naar de dames en ze keken terug. Ze wilden mij bij hun groep hebben hun community als ware. Deze dames stonden in een rij als ware op een hoge balkon  soort van middeleeuws balkon te dansen. Met hun dans riepen ze mij ook te komen, maar ik twijfelde ik voelde niet meteen de drang om mee te doen en vroeg mezelf af waarom ze wilden dat ik bij ze kwam. Toen werd ik wakker en dacht ik ow wauw ! Ik begreep de droom meteen, het stukje wantrouwen in andere vrouwen , tja waar komt dat nou vandaan hé? Dat zal ik uitleggen en ik denk dat menig vrouw zich hierin kan vinden. Vrouwen als we samen bundelen en elkaar upliften zetten we zoiets magisch neer , kunnen we bergen verzetten en zoveel meer. We kunnen elkaar kracht geven ,van elkaar leren , elkaar op weg helpen, stimuleren elkaar helpen om weer in de kracht va

Hoi en welkom op de blogpagina van Het Hartkompas, leuk dat je even komt kijken. Ik zal even wat vertellen over mijzelf, zodat jullie een indruk hebben van wat jullie van mij kunnen verwachten. Wie ben ik...? Ik ben Romana, 36 jaar oud moeder, zus, dochter en vriendin, maar je zult mij leren kennen als Maan want zo word ik al zo ver ik mij herinner genoemd. Ik ben van Surinaamse afkomst, er zitten nog meer culturen in mijn ouders verstopt maar dat is wel een hoop om op te noemen zoals Hindoestaans en Indiaans ,dus Suri vind ik prima! Steeds meer begin ik mijn eigen cultuur te kennen en te waarderen, wel op geheel eigen wijze want tja zo eigenwijs ben ik wel. Het verhaaltje van ik zie al dingen vanaf jonge leeftijd, kennen jullie inmiddels wel van velen denk ik, dus daar ga ik jullie niet mee vervelen.  Spiritualiteit bleef ...nou ja blijft mij achtervolgen op verschillende manieren. Zo krijg ik voorspellende dromen waar ik echt niet mee om wist te gaan in het begin. Leg maar is u

 Is er echt meer tussen hemel en aarde?... Mijn gevoel en ervaringen zeggen van wel, zou je dit aan mij vragen toen ik een jaar of 16 was had ik waarschijnlijk gelachen. Hoe komt het dan toch dat ik het ben gaan geloven....? Ik heb mijn moeder echt wel met onze cultuur bezig gezien, mijn moeder heeft altijd een soort altaar staan in haar kamer, naja niet een soort altaar gewoon een altaar. Van Floridawater tot Palm bier en zoveel meer staat erop bij haar. Ik ken mijn cultuur dus wel in zekere zin. Ik weet nog dat er een keer een Surinaams medium bij ons thuis kwam. Hij vertelde over iedereen wat en toen hij bij mij kwam zei hij dat ik later dit ook zou doen en veel spirituele gaves had. Ik weet dat nog zo goed ik was misschien een jaar of 14 , nou zei ik hierboven al ja als iemand dat tegen mij zou zeggen op zo een leeftijd dat ik zou gaan lachen. Dat was dus ook wat er gebeurde ik nam het allemaal niet zo nauw en serieus wat die man zei. Ik begon te gieren toen hij dat zei en zei gewo

Emoties we kennen  het allemaal wel en ja wat moet je er soms mee of zelfs wat mag je er mee. In mijn beleving mag je ermee doen wat jij zelf wilt, wie bepaald nou wat jij wel of niet mag met jouw emotie? Alleen jij bepaald dat , en toch rekenen we elkaar vaak af op emotie. Ik vind emotie iets moois het weerspiegelt wat er in je omgaat het laat een stukje van jouw ziel zien. Waarom zijn we dan geneigd elkaar te moeten corrigeren op welke emotie wel of niet mag? Het sluipt er misschien wel in want ga maar na zeg jij nooit is tegen een ander kom op niet zo aanstellen. Natuurlijk wel heel eerlijk ik zeg het zelfs wel eens tegen mijn kinderen , bedoel ik ben heus niet heilig ofzo en the perfect mom dat is niemand denk ik. Zeg ik daarmee dan eigenlijk ook niet je stelt je aan met je emotie? Iets om over na te denken en waar ik zeker wel op probeer te letten, zo weet ik bijvoorbeeld dat één van mijn dochters opeens van nul naar honderd kan schieten. Dat is helemaal oké want weet je zij voelt

Spiri's die het allemaal zo goed weten hoe je het MOET doen zucht zucht en nog eens zucht. Nou ben ik zelf iemand die er niet van houd om een ander de les te lezen. Ik kan misschien advies geven maar wat je ermee doet moet je vooral zelf weten. Door mensen vrij te laten in wie ze zijn en hoe ze de dingen ervaren beteken je zoveel meer voor elkaar in mijn ogen dan gelijk te wijzen met de vinger. En even heel eerlijk wat mijn vriendin Vicky altijd zegt waar jij een vinger naar een ander wijst , wijzen er drie naar jezelf... iets om over na te denken hé, want misschien heeft degene die wijst zelf nog wel wat te leren. Hoe vaak wordt er gelijk wel niet geroepen als je iets anders ziet dat je dan nog niet zo ver bent, pfffff....ik kan daar zo niks mee. En dat bepaal jij omdat je even in een boek van de Dalai Lama heb gelezen of heel even ooooohhhhmmmm heb opgezegd? Hoe ver iemand is bepaald een ander dat en nog wel alleen maar omdat je ergens bijvoorbeeld anders in staat dan hij of zij?